Album „Pet Sounds” miał być mistrzostwem świata produkcji, dziełem życia Briana Wilsona i jego hołdem dla Phila Spectora. Tym wszystkim był i jest do dzisiaj, jednak przy okazji powstało kilka przebojów przypominanych wielokrotnie przez artystów w przeróżnych stylach, wokalistów i wokalistki, instrumentalistów, dla których to była muzyka ich młodości i młode pokolenie, które zwyczajnie docenia mistrzostwo Briana Wilsona.
Oryginalne nagranie w zasadzie trudno uznać za dzieło The Beach Boys, zresztą cały album w ostatniej chwili przemianowano z płyty Wilsona na płytę zespołu. W innych utworach z albumu pojawiają się pozostali członkowie koncertującego wtedy składu zespołu, „Don’t Talk” to jedna z tych piosenek z albumu „Pet Sounds”, w nagraniu której wzięło udział liczne grono muzyków, ale Wilson nie zaprosił do studia nikogo z zespołu. Historię komercyjnej klęski „Caroline, No” – singla Briana Wilsona, dzięki któremu całą płytę przypisano zespołowi znajdziecie w odcinku CoverToCover poświęconym tej kompozycji.
Nietypowa, jak na młodzieżową balladę instrumentacja, ze smyczkami i właściwie pozbawiona gitar, dodała piosence oryginalności, a Brian Wilson uznał, że to jeden z najbardziej emocjonalnych tekstów, jakie napisał, choć można przypuszczać, że autorstwo tekstu w części należy się drugiemu autorowi kompozycji – radiowemu dziennikarzowi, który dorabiał sobie komponując jingle reklamowe – Tony Asherowi, dla którego praca z Wilsonem przy „Pet Sounds” była dziełem życia.
Krótka forma oryginalnego nagrania daje sporo czasu na prezentację innych interpretacji. W 2001 roku wspólny album, zaskakując z pewnością swoich fanów nagrali Elvis Costello i Anne Sofie Von Otter. Połączenie operowego głosu z uwielbiającym eksperymenty rockowym ekscentrykiem, który jazzu uczył się od ojca dało wyśmienity album „For The Stars”. Szkoda, że akurat w „Don’t Talk” zabrakło głosu Elvisa Costello, jednak prezentacja tego utworu jest dobrą okazją do przypomnienia o całym albumie, a Anne Sofie Von Otter stworzyła niepowtarzalną interpretację.
Kameralny album nagrany w duecie przez Charlie Huntera i Leona Parkera („Duo”) zawiera w większości autorski repertuar. „Don’t Talk” musi być w jakiś sposób utworem ważnym dla tych muzyków, jeśli wśród własnych kompozycji zdecydowali się umieścić piosenkę Wilsona i Ashera, udowadniając przy okazji, że to doskonała melodia, która obroni się również bez tekstu.
Do kompletu wybieram jeszcze nowoczesną wokalną wersję zaproponowaną niedawno przez niemieckiego wokalistę Tobiasa Christle’a, który poruszając się dość blisko oryginału Wilsona wzbogacił jego pomysły o jazzowe harmonie, tworząc nie tylko doskonałą wersję „Don’t Talk”, ale przy okazji cały album wypełniony rockowymi klasykami w oryginalnych interpretacjach.
Zawartość odcinka
1. The Beach Boys – Pet Sounds
2. Anne Sofie Von Otter & Elvis Costello – For the Stars: Anne Sofie Von Otter Meets Elvis Costello
3. Charlie Hunter & Leon Parker – Duo
4. Tobias Christl – Wildern
